…. een klein meisje dat hopeloos nieuwsgierig en tomeloos leergierig was. Ze speelde er lustig op los met vriendinnen en op school genoot ze van alle nieuwe dingen waarvan ze het supercool vond als ze ze onder de knie kreeg.
Dit meisje kwam voor een moeilijke keuze te staan toen ze moest beslissen wat ze wilde gaan studeren. Haar hart bloedde een beetje, want “kiezen is verliezen” zei een stemmetje in haar hoofd.
Ze besloot om architect te worden. Creatief bezig zijn en toch ook veel nadenken, rekenen, filosoferen, conceptueel denken en met andere mensen samenwerken dacht ze.
En zo geschiedde.
Maar na een paar jaar gewerkt te hebben als architect werd ze rusteloos. De wijde wereld van de onbeperkte mogelijkheden lonkte en ze besloot uit haar comfort zone te stappen. Ze ging werken voor een alarmcentrale waar ze mensen van over de hele wereld kon helpen. Een verademing! Haar eerste dochtertje werd geboren.
Maar na een paar jaar begon ze zich te vervelen op het werk. Ze besloot in de “corporate world” wat carriereladdertjes te beklimmen, want het uitzicht van daarboven zag er wel aanlokkelijk uit. Ze leerde veel bij en raakte verder dan ze zelf ooit gedacht had. Haar tweede dochtertje werd geboren.
Maar na een paar jaar begon er iets te knagen. Ze voelde zich leeg en miste iets. De balans met de zorg voor haar dochters was zoek. Ze zocht naar meer vrijheid, betekenis en voldoening. “Wie ben ik eigenlijk?” vroeg ze zich af.
Ze wist dat ze de wereld wilde verbeteren, en dat hoefde niet op een radicale grote manier, dat mocht ook op een kleinschalige, persoonlijke manier. Ze wist dat ze wilde samenwerken met anderen om te strijden tegen onrecht, en voor meer respect voor de natuur, voor meer menselijkheid. Ze wist dat haar eigen goesting doen, out of the rat race stappen, op zoek gaan naar afwisseling, avontuur, verwondering, uitdaging en connectie haar dichter bij haarzelf zouden brengen.
Haar partner (en soulmate) opperde voorzichtig dat ze zich misschien zou kunnen toeleggen op web development. Zo zou ze haar analytische (en ahum… kritische) kantje kunnen combineren met haar communicatieve troeven. Ze dacht er eens over na. Ze besefte dat dit wel eens de manier zou kunnen zijn om haar persoonlijk steentje bij te dragen aan een betere wereld.
Opnieuw sloeg ze een onbekende weg in, in het begin wat aarzelend, stapje voor stapje, soms al eens een sprongetje vooruit, dan weer 3 stappen achteruit. Maar ze gaf niet op en vond keer op keer haar moed terug om verder te gaan op het pad dat soms geen einde leek te hebben.
Ze besefte dat “out of the comfort zone” misschien wel haar way-of-life was. Ze kon het niet laten, ze zocht het steeds op. Er bleven haren-uit-haar-hoofd-trek-momentjes waarbij ze de computer het liefst uit het raam zou zwieren. Maar de kleine overwinningen onderweg waarmee ze haar klanten kon vooruit helpen, en de eureka-momentjes wanneer ze weer iets onder de knie kreeg, dat waren de gelukslichtpuntjes waar ze het voor deed. En dat was genoeg.
